Cursussen
Naar school gaan toen ik zo jong was, zo fragiel. Was helemaal geen lachertje voor mij. Ik wou normaal kunnen zijn en doen gelijk de andere kinderen van op school. Springen, lachen in het rond. Meedoen met alle spelletjes die ze speelde op de speelplaats. Zo graag dat ik het wou maar mijn lichaam zie nee, niet doen. Mijn lichaam was moe en futloos, er zat geen energie meer in. Waarom? Wat was er toch aan de hand met mij. Daar lag ik dan op de grond helemaal blauw. Het enigste wat ik deed was slapen en liggen op de speelplaats.
Op school waren ze bezorgd en kwamen me oppikken als ik voor de zoveelste keer weer neer lag. Ze wisten natuurlijk van mijn ouders wat er aan de hand was maar ze konden er niet tegen om me zo te zien. Mijn ouders maakte zich meer en meer zorgen omdat ik zelfs niet meer op mijn benen kon staan. Het ging niet goed waardoor ik veel van school moest missen. Het was ziekenhuis in en uit…
Mijn 2de operatie was toch wel een van de zwaarste en moeilijkste die ik heb moeten ondergaan. Toen heb ik een bijna dood ervaring mee gemaakt, het is misschien raar om te zeggen maar het kan en het bestaat dus echt. Maar ik heb mezelf zien liggen, het was mijn tijd nog niet om te gaan. Erna is er ook bevestiging geweest van de dokters naar mijn ouders toe dat ik het bijna niet gehaald had en dat mijn hart inderdaad niet meer opgang wou komen. Mijn hart werd dus echt 6u stil gelegd op het moment van de operatie. Je moet weten dat zoveel jaar geleden nog geen spraken was van de technologie die ze nu hebben.
De problemen bleven lange tijd uit, dus leefde ik alsof alles normaal was. Ik wist wel in mijn binnenste dat ik anders was dan andere want volgen met alles wat mijn vriendinnen deden ging niet. Was steeds snel uitgeput na een inspanning. Moe zijn was en ben ik elke dag , dat hoort bij mijn leven. Ik kon het zelf niet verklaren maar mijn lichaam gaf het aan.
Tooo be continued 😊
Veel licht en liefde
Xxx Dalila
